Rien Tiel was tien jaar oud toen hij lid werd van Excelsior. Voetballen kon hij niet, maar keepen des te beter. Hij schopte het tot het tweede elftal en verdedigde het doel van het beroemde veteranenteam. Hij is nu 71 en Excelsior is nog steeds een belangrijk deel van zijn leven. Hij bezoekt met zijn vrienden alle thuiswedstrijden en is als vrijwilliger actief voor club en foundation. ,,Met die corona kan dat nu even niet, maar normaal kom ik elke zaterdagmiddag naar Excelsior toe. Eerst ’s ochtends naar mijn tuin, dan thuis douchen en omkleden, en vervolgens op de brommer naar Excelsior om bij de jeugd te kijken. Tot een uur of vier, half vijf. Dat is gewoonte. Als ik niet ben geweest, loop ik de hele tijd te denken: hoe zou het geweest zijn? Ik heb nou die uitslagen op mijn telefoon ingesteld, maar dat is toch anders dan dat ik er zelf geweest ben.’’ De liefde voor Excelsior zit diep bij Rotterdammer Rien Tiel (71). Als je een uurtje met hem gaat zitten, vertelt hij het een na het andere verhaal. Zonder moeite diept hij namen en gebeurtenissen op; de vele anekdotes zijn doorspekt met Rotterdamse humor. Maar over zijn liefde voor Excelsior is hij bloedserieus: ,,Ik hoop dat ik hier 100 mag worden. Er gaat geen dag voorbij, zonder dat ik aan Excelsior denk.’’ ,,Mijn vader werkte bij de V.B., de Vereenigde Brandstoffenhandel waar Excelsior-voorzitter Henk Zon directeur was. Hij was kolenwerker en zijn hele leven Excelsior-supporter. Mijn twee broers voetbalden hier en ik ging altijd aan mijn vaders hand mee naar Excelsior. Ik kon alleen niet voetballen. Ook niet hardlopen trouwens. We deden in de straat weleens een wedstrijdje rennen. Dan zaten die anderen al te eten als ik pas aankwam. Dus als we gingen voetballen, zeiden ze: ga jij maar keepen Rien.’’ ,,Ik ben op mijn tiende lid geworden van Excelsior. Ik ben ingeschreven door Aad Libregts, de vader van Thijs. We voetbalden op woensdagmiddag, een heerlijke tijd.’’ Wie Rien kent, zal moeilijk kunnen geloven dat hij destijds nogal verlegen was. ,,Echt hoor!’’, benadrukt hij met een glimlach. ,,Ik durfde de trainer niet aan te kijken en als hij boos werd, dook ik weg in een hoekie. Het is leider Jan van de Bos die mij daar uiteindelijk vanaf heeft geholpen. Je merkt er nu niks meer van toch?’’ De liefde voor Excelsior zit diep bij Rien Tiel ‘Er gaat geen dag voorbij, zonder dat ik aan Excelsior denk’ 41 Maga z i ne x Exce l s i or Rot terdam decembe r 202 1
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=